22

در این هستی غم انگیز

وقتی حتی روشن کردن یک چراغ ساده ی

« دوستت دارم»

کام زندگی را تلخ می کند

وقتی شنیدن دقیقه ای صدای بهشتی ات

زندگی را تا مرزهای دوزخ می لغزاند

دیگر  

نازنین من 

چه جای اندوه

چه جای اگر...

چه جای کاش...

و من 

این حرف آخر نیست 

به ارتفاع ابدیت دوستت دارم

حتی اگر به رسم پرهیزکاری های صوفیانه

از لذت گفتنش امتناع کنم.

تو را بی دلیل دوست دارم

نه ادعای عاشقی کردی

نه کلمات را به بازی گرفتی

ولی عجیب رخنه کردی

میان هوای شعرهایم

با تو بارانیم

همان دور بمان

نزدیک که بیایی 

قواعد بازی آدمها مسمومت میکند

بگذار بی دلیل دوستت داشته باشم و بنویسم

تا بی خبر بخوانی مرا ........